诗经

一个叫诗经的年代，在寻常的春秋里悄然开场。据说，那些有关诗经的故事，长达 六百 年之久。六百年，从西周时期一直到春秋中叶，这一段漫长无比的过程中，那些还尚不识文明烟火的古人，就已经懂得如何用那些优美的文字，来含蓄、委婉地表达，内心自由奔放的情感。

《关雎》是诗经的第一篇，它描述了一个俊朗青年，对一位窈窕淑女的无限 爱 慕。这首诗歌集中描写了他“求之不得”的痛苦，只能在 想象 中与她相识、相恋。于是，他便写下了这首诗歌，殷切地希望有那么一天，可以穿越这条幻想的河流，与梦中的少女倾诉衷肠。

后来，在一个蒹葭苍苍的霜秋，还有一位伊人，让爱慕她的人，隔着秋水含烟，相看渺渺。“蒹葭苍苍，白露为霜。所谓伊人，在水一方。溯洄从之，道阻且长。溯游从之，宛在水*。”这首《蒹葭》仿佛任何时候读起，都有一种苍茫深秋的清凉。为了自己心爱的人而上下求索，不管艰难险阻，矢志不渝，这是一种可歌可泣的坚贞和追求精神。那个“伊人”，其实也可以看作一种尽善尽美的境界，一种指向理想的超越。

“青青子衿，悠悠我心。纵我不往，子宁不嗣音!青青子佩，悠悠我思。纵我不往，子宁不来!挑兮达兮，在城阙兮。一日不见，如三月兮!”在那个时代，有那么一个女子，为等候那个身着青青衣襟的良人，在落日城头，往返徘徊。少女如此细腻婉转的心事，让读者也能感受其相思之苦。

孔子说:“不学诗，无以言。”我们与古人原本相隔于遥远光*的两岸，却因为有了诗歌这座跨越古今的桥梁，我们才得以与古人心意相通。诗歌的美妙，令人无法猜测，看似平淡的字眼，简单的韵律，却能千变万化，让人回味无穷，咀嚼出万般韵味，万般情意。

这朵绚丽的诗词花，始于西周，终于春秋，诗中的千古繁华，人间乐事，像一缕清风，一朵流云，一叶小舟，从远古涌来，向未来奔去。

ยุคที่เรียกว่าหนังสือเพลงเปิดอย่างเงียบ ๆ ในฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงธรรมดา ว่ากันว่าเรื่องราวเกี่ยวกับหนังสือเพลงมีอายุ 600 ปี ในช่วงหกร้อยปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ราชวงศ์โจวตะวันตกจนถึงช่วงกลางของฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง ในกระบวนการที่ยาวนานมากนี้ คนโบราณที่ยังไม่รู้จักดอกไม้ไฟอารยะรู้วิธีใช้คำที่สวยงามเหล่านั้นเพื่อแสดงออกโดยปริยายและ อย่างไพเราะและหัวใจของพวกเขาเป็นอิสระและไม่ถูกจำกัด อารมณ์

"Guanju" เป็นบทแรกของ Book of Songs ที่บรรยายถึงความชื่นชมยินดีของชายหนุ่มรูปงามที่มีต่อหญิงสาวรูปร่างเพรียว บทกวีนี้เน้นไปที่ความเจ็บปวดของ "ไร้ข้อกังขา" ของเขา และเขาทำได้เพียงพบและตกหลุมรักเธอในจินตนาการของเขาเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงเขียนบทกวีนี้โดยหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสักวันหนึ่งเขาจะสามารถข้ามแม่น้ำแห่งจินตนาการและพูดคุยกับหญิงสาวในฝันของเขาได้

ต่อมาใน Jiang Jia Cang Cang Shuangqiu มี Yiren อีกคนหนึ่งที่ทำให้คนที่ชื่นชมเธอดูคลุมเครือในน้ำในฤดูใบไม้ร่วงด้วยควัน "Jianjia เป็นสีฟ้า น้ำค้างสีขาวเป็นน้ำแข็ง สิ่งที่เรียกว่า Yiren อยู่ริมน้ำ ทางกลับไปสู่ถนนและถนนยาวและยาว เดินทางกลับจากที่นั่นเหมือนสายน้ำ*" "เจียเจีย" นี้ดูมีเมตตาทุกเวลา เย็นยะเยือก ปลายฤดูใบไม้ร่วงที่ไร้ขอบเขต การค้นหาคนที่คุณรักไม่ว่าจะยากลำบากและอุปสรรคใดก็ตาม อย่างแน่วแน่ นี่คือความคงเส้นคงวาที่ยิ่งใหญ่และจิตวิญญาณของการแสวงหา ที่จริงแล้ว "Yiren" ถือได้ว่าเป็นสภาวะแห่งความสมบูรณ์แบบ ซึ่งเป็นการอยู่เหนืออุดมคติ

“ชิงชิง จื่อจิน จงใจไว้ ถ้าข้าไม่ไป จื่อหนิงจะไม่ฟังเสียง! ชิงชิงจื่อสวม ยาวและข้าคิด ถ้าข้าไม่ไป จื่อหนิงจะไม่มา! เลือกแล้วไปให้ถึง , ในเมือง. ไม่มีวัน. , เช่น ซาน เยว่ซี!” ในยุคนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งที่รอคอยชายอันเป็นที่รักในชุดคลุมสีน้ำเงิน, เร่ร่อนไปมาบนยอดเมืองยามพระอาทิตย์ตกดิน. ความคิดที่ละเอียดอ่อนและมีไหวพริบของเด็กสาวทำให้ผู้อ่านรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการเจ็บป่วย

ขงจื๊อกล่าวว่า: "ถ้าคุณไม่เรียนกวีนิพนธ์ คุณก็พูดไม่ได้" เดิมทีเราและคนในสมัยก่อนถูกแยกจากทั้งสองด้านของแสงอันไกลโพ้น* แต่เนื่องจากสะพานที่ทอดข้ามอดีตและปัจจุบัน เรา สามารถสื่อสารกับคนโบราณได้ ความงดงามของกวีนิพนธ์ไม่อาจคาดเดาได้ คำที่ดูเหมือนเรียบง่ายและจังหวะง่าย ๆ สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ทำให้ผู้คนมีรสที่ค้างอยู่ในคอไม่รู้จบ เคี้ยวเสน่ห์และความเสน่หาทุกรูปแบบ

ดอกไม้แห่งบทกวีอันงดงามนี้เริ่มต้นในราชวงศ์โจวตะวันตกและสิ้นสุดในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง ยุครุ่งเรืองในบทกวี ความสุขของโลก เปรียบเสมือนสายลม เมฆที่ล่องลอย และเรือลำเล็กที่แล่นไป ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงอนาคต