铁观音茶农

周xx今年63岁，因为常年在茶园里干活，他的皮肤黝黑，头发花白，他的脸上和手上布满了皱纹，和人交流时他总会紧张，不敢看镜头，但说起来铁观音茶园的时候他又神采奕奕，像个孩子一样。

身边的朋友说他每一天都喜欢在茶园闲逛，500亩的安溪铁观音茶园，如果要做事一天都停不下来。

年纪大了后，他睡得时间更少了，每天清早六点就会起来，喝一杯茶后开始干活。

山上每个季节要做的事不同，像冬天他会和工人一起除草，施肥，做春茶的准备工作。

他对这片茶园有着一种特殊的情感，小时候，他就在这个山头放牛。

当时村里的生产队养了10多头牛，他家里条件不好，走路上学要三公里，于是初中上了两周的课他就停学了，在这边帮忙。

曾经去到山上没有路，山里也没有电，日常连用煤油灯都很奢侈，为了方便干活他住在山上的土瓦房，就这样过了一年。后来恢复高中后，他才又开始读书。

周志超是村里比较优秀的年轻人，但他的母亲常说他的命不好，用一句俗语来说，就是‘走到温州米都贵’。

很多时候他都错过了好时候。

比如当时其实村里几百人考高中，考上的也只有十几个，他就是其中之一。

高中毕业后他当了村里的生产队长，为了管生产，他要学种地，耕地，插秧。

而以前为了生存，山头连树根都挖去烧火了，山里光秃秃的，粮食生产水平很低，种地也吃不饱。

为了走出这种困境，他想要去出去当兵，而1977年1月他去当兵，同年国家就恢复高考，但成绩优异的他再也没有机会去读书了。

“还是会遗憾，那时候还哭哦，我那时候是学校的团支部委员，当时同批几个成绩比较优异的同学，有的去了北京当教授，有的当院长了，他们都活得很像样，就我当农民。”

后来他去当兵，也没赶上好时候。

村里让他把机会给那些年纪先到了的人去，于是提前一年去的那批人，碰上机会，都提干部了，等到他二十二周岁那年，不走不行了，于是村里才把他送去。

结果他那一年却被分配去了福州做了工程兵，非常辛苦，但转业时却因为是农村户口，所以没有分配的机会。

生活好像走来走去都是死胡同，但周志超不信命，他觉得自己一定可以的。

后来，他果然从三棵茶树开到四五亩地的铁观音茶园，带领村民种茶走上了发财致富之路。

Zhou Zhichao ปีนี้อายุ 63 ปี เพราะเขาทำงานในไร่ชาตลอดทั้งปี ผิวของเขาคล้ำ ผมของเขาหงอก ใบหน้าและมือของเขาเต็มไปด้วยรอยย่น เมื่อสื่อสารกับผู้คน เขามักจะประหม่าและ กลัวที่จะมองกล้อง แต่พูดว่า พอขึ้นไปถึงไร่ชาก็อิ่มเอิบใจแบบเด็กๆ

เพื่อนรอบตัวเขาบอกว่าเขาชอบเดินเล่นรอบไร่ชาทุกวัน ไร่ชา 500 เอเคอร์ ถ้าคุณอยากทำอะไรในหนึ่งวัน คุณไม่สามารถหยุดได้

เมื่อเขาโตขึ้น เขานอนน้อยลงและตื่นนอนตอนหกโมงเช้าทุกเช้า และเริ่มทำงานหลังจากดื่มชาสักถ้วย

สิ่งที่ต้องทำบนภูเขาจะแตกต่างกันไปในแต่ละฤดูกาล เช่น ในฤดูหนาว เขาและคนงานจะตัดหญ้า ให้ปุ๋ย และเตรียมชาฤดูใบไม้ผลิ

เขามีความรักเป็นพิเศษต่อสวนชาแห่งนี้ เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยเลี้ยงวัวบนเนินเขาแห่งนี้

ตอนนั้นทีมผู้ผลิตในหมู่บ้านเลี้ยงวัวไว้มากกว่า 10 ตัว ครอบครัวของเขาอาการไม่ค่อยดีนักจึงเดินไปโรงเรียนได้ระยะทาง 3 กิโลเมตร เขาจึงหยุดเรียนหลังจากเรียนมัธยมต้นไปสองสัปดาห์และมาที่นี่เพื่อ ช่วย.

บนภูเขาไม่มีถนน ไม่มีไฟฟ้า ใช้ตะเกียงน้ำมันก็ฟุ่มเฟือยทุกวัน เพื่ออำนวยความสะดวกในการทำงาน เขาจึงอาศัยอยู่ในบ้านกระเบื้องดินเผาบนภูเขา ดังนั้นเขาจึงใช้เวลา ปีแบบนี้. ต่อมาหลังจากกลับมาเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย เขาก็เริ่มอ่านหนังสืออีกครั้ง

Zhou Zhichao เป็นชายหนุ่มที่ค่อนข้างดีในหมู่บ้าน แต่แม่ของเขามักบอกว่าชีวิตเขาไม่ดี คำพูดทั่วไปว่า "เหวินโจวแพงสำหรับข้าว"

หลายครั้งที่เขาพลาดช่วงเวลาที่ดี

ตัวอย่างเช่น ในเวลานั้น มีคนหลายร้อยคนในหมู่บ้านเข้ารับการรักษาในโรงเรียนมัธยม และมีเพียงโหลเท่านั้นที่เข้ารับการรักษา และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น

หลังจากจบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลายเขากลายเป็นหัวหน้าทีมผลิตในหมู่บ้านเพื่อบริหารจัดการการผลิต เขาต้องเรียนรู้วิธีปลูกที่ดิน เพาะปลูกที่ดิน และปลูกต้นกล้า

ในอดีต เพื่อความอยู่รอด แม้แต่รากของเนินเขาก็ถูกขุดและเผาทิ้ง เนินโล่ง ระดับการผลิตอาหารต่ำมาก และดินไม่พอกิน

เพื่อที่จะออกจากสถานการณ์นี้เขาต้องการออกไปรับราชการเป็นทหาร ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2520 เขาได้ไปรับราชการเป็นทหาร ในปีเดียวกันนั้นประเทศก็กลับมาสอบเข้าวิทยาลัยอีกครั้งแต่เขาก็ไม่มี โอกาสที่จะไปโรงเรียนอีกครั้งด้วยผลการเรียนที่ยอดเยี่ยมของเขา

“ฉันยังรู้สึกเสียใจอยู่ ฉันร้องไห้ในตอนนั้น ฉันเป็นสมาชิกของ Youth League สาขาของโรงเรียน ตอนนั้นฉันอยู่เป็นกลุ่มนักเรียนที่มีผลการเรียนดีเยี่ยม บางคนไปปักกิ่งเพื่อเป็นอาจารย์และบางคนก็กลายเป็น คณบดี พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ มันดีมาก ฉันเป็นชาวนา”

ต่อมาท่านไปรับราชการเป็นทหารแต่ไม่ทันการณ์

หมู่บ้านขอให้เขาให้โอกาสคนที่มาถึงก่อนดังนั้นกลุ่มคนที่ไปเมื่อปีก่อนเมื่อพวกเขาพบโอกาสพวกเขาทั้งหมดจ้างผู้ปฏิบัติงาน เมื่อเขาอายุ 22 ปีเขาออกไปไม่ได้ดังนั้น หมู่บ้านทำได้เพียงออกไป ส่งเขา

ในที่สุดเขาก็ได้รับมอบหมายให้ทำงานเป็นวิศวกรที่ฝูโจวในปีนั้น มันยากมาก อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเปลี่ยนงานเขามีทะเบียนบ้านในชนบทจึงไม่มีโอกาสได้รับมอบหมาย

ชีวิตดูเหมือนจะเป็นทางตันที่เดินไปมา แต่ Zhou Zhichao ไม่เชื่อในโชคชะตา เขาคิดว่าเขาต้องทำได้

ต่อมาเขาเปลี่ยนจากต้นชาสามต้นไปยังสวนชาที่มีเนื้อที่สี่หรือห้าเอเคอร์ นำชาวบ้านไปปลูกชาบนถนนเพื่อร่ำรวย