悲怆奏鸣曲

梅雨时节，景尘烟，山岚茫茫枫独眠，露怜花，泪涟涟，惟恐无意湿玉颜。无怨无悔，无顾，此情可问天。

——作文题记

那就是夏初的一天，气温炎热，炙热的日光无声无息炙烤着地面。我走出校园里一排绿化树的荫蔽，回望望一望伴我2年寒窗苦读的校园内，就需要与它道别了，一股苦楚漫上心中，双眼蒙上泪幕，转过头，校门口依然是熙熙攘攘，但这一切在我眼中则是一曲《悲怆奏鸣曲》。

“子舟，这些……”熟悉的声音传来，原先就是我最尊敬的语文课老师。老师身穿白色的短袖衫、白色的西服裙、白色的真皮皮鞋，再加上她白皙的皮肤，几乎整体雪白，宛如一片云似的飘向我面前，老师的来临，好像为酷热的气温提升了丝许清爽。

“老师……”我迷惘。

“子舟，”老师的音效也堵塞了，“听闻你转校之际，老师确实很伤心，更何况你是较好的学员……老师要送你一本书。”说着，从腋窝下抽出来一本书，小说名字豁然写 着《走进名人》。“这本书中有很多论点论据，普通高中得学写议论文作文，一定用得上。”老师顿了顿，“子舟，老师再送你一首诗。”说着，略一思考，便挥洒自如地写 道:

男子汉励志出乡关，学不出名誓不还。

成材何必桑梓地?人生哪里无青山?

“啊，老师——”这时，如同有一滴甘霖滴在我干枯的心底，春水一样的温馨。

如今，我已坐到初中升高中的考试场上，但回望望，一切却宛如昨日星空。回味无穷那滴我心灵的甘露，如泉的甘冽、如酒的醇厚。我静静地问一下自己:“成材何必桑梓地?人生哪里无青山?”我的笔头一颤，倾泻下了坚定不移的回应:成材无需桑梓地，人生无从不青山!

Huang Meitian, Jing Ruyan, ภูเขาและหมอกเต็มไปด้วยต้นเมเปิลนอนอยู่ตามลำพัง, แสดงดอกไม้สงสาร, น้ำตาไหลเพราะกลัวใบหน้าหยกเปียกโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่เสียใจ ไม่ขุ่นเคือง สถานการณ์นี้สามารถตั้งคำถามได้

--จารึก

วันนั้นเป็นช่วงต้นฤดูร้อน อากาศอบอ้าว และแสงแดดที่ร้อนอบอ้าวทำให้โลกแผดเผาอย่างไร้ความปราณี ฉันเดินออกมาจากเงาไม้ริมถนนในวิทยาเขต มองย้อนกลับไปที่วิทยาเขตที่ฉันเรียนหนักมาเป็นเวลาสองปี ฉันกำลังจะบอกลามัน ความเศร้าโศกและโทมนัสเต็มหัวใจ ดวงตาของฉัน เต็มไปด้วยน้ำตาและเมื่อฉันหันหลังกลับประตูโรงเรียนก็ยังอยู่ที่นั่น ยุ่งมาก แต่ในสายตาของฉันทั้งหมดนี้เป็น "Sonata of Sadness"

“จื่อโจว เดี๋ยวก่อน…” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น กลายเป็นครูสอนภาษาจีนที่ฉันรักที่สุด ครูแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กระโปรงสูทสีขาว รองเท้าหนังสีขาว บวกกับผิวสีแทนของเธอเกือบขาวลอยอยู่ต่อหน้าฉันเหมือนก้อนเมฆ การมาของครูดูเหมือนจะเพิ่มอากาศร้อนขึ้น ผ้าไหมเสี่ยว มันเย็น.

“ครู...” ฉันกำลังสติแตก

“จือโจว” เสียงของอาจารย์ก็ถูกปิดกั้นเช่นกัน “ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังจะย้าย อาจารย์เสียใจจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าคุณเป็นนักเรียนที่ดีที่สุด… ครูต้องการให้หนังสือแก่คุณ” เช่น เขาพูดว่า เขาดึงออกมาจากใต้รักแร้ของเขา หนังสือชื่อ "Into the Celebrity" น่าประทับใจ "หนังสือเล่มนี้มีข้อโต้แย้งมากมาย หากคุณต้องการเรียนรู้การเขียนเรียงความโต้แย้งในโรงเรียนมัธยม คุณต้องใช้มัน" ครูหยุด "Zizhou ครูจะให้บทกวีอื่นแก่คุณ" จากนั้น หลังจากครุ่นคิดเล็กน้อยก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น เขียนว่า:

ชายผู้นี้ตั้งใจแน่วแน่ที่จะออกจากบ้านเกิดของเขา และเขาจะไม่จ่ายคืนหากเขาล้มเหลวในการมีชื่อเสียง

ทำไมจึงต้องเป็น Talent ชีวิตไม่มีเนินเขาเขียวขจีที่ไหน?

"อ่า อาจารย์ --" ในตอนนี้ ดูเหมือนน้ำหวานหยดลงบนหัวใจที่แห้งผากของฉัน อบอุ่นราวกับน้ำพุ

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องสอบของการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ทุกอย่างก็เหมือนกับดวงดาวของเมื่อวาน ลิ้มรสน้ำหวานที่ค้างอยู่ในจิตวิญญาณของฉัน เหมือนกับน้ำใสของน้ำพุ และความหวานของไวน์ ฉันถามตัวเองอย่างเงียบ ๆ ว่า: "ทำไมคุณถึงต้องการซังจื่อเพื่อที่จะเป็นพรสวรรค์ ไม่มีเนินเขาสีเขียวในชีวิตที่ไหน" ปากกาของฉันสั่นและคำตอบที่ชัดเจนออกมา: ซังจื่อไม่จำเป็นต้องเป็นพรสวรรค์และที่นั่น ไม่มีเนินเขาสีเขียวในชีวิต!