满分作文

时间对人是残酷的，这让回忆变得如此美好，却也如此伤感。记忆中的天气总是阳光和雨水，快乐和忧伤是如此鲜明的交替，那样的岁月里，我们多半沉浸在爱恋的世界。它们一半是红*的，热情躁动，而另一半则是蓝*，忧郁沉静。

我们的相识源于网络这个虚幻的世界，在qq上我们无所不谈可以说是知心朋友吧，他的家离我家并不是很远，但我们却从来都没有见过面。而我们的相遇却是如此的巧合。

那天和朋友出去玩完，在车站等公交车的时候我发现旁边的一个男生好眼熟便一直盯着他看，他似乎感受到了我的目光也抬起头来看我，我便立马把头低了下来，并给他发消息说:我刚才在车站看到了一个和你好像的人。他回复我说:是么?这么巧我也是。我扭过头看他，两道诧异的目光交汇在了一起。带着惊讶我知道了他和我坐同一辆公交车，一路上我们有说有笑的，还互换了手机号。

我们认识好几个月了，他每次都会在晚上十一点多给我打电话，第二天早上我会告诉和我一起上学的死党，说:他昨天晚上又给我打电话了，我们聊了多长时间。渐渐的习惯了他每天给我打一个电话，有一次他没有给我打电话，我的心里就感觉少了点什么，突然发现我似乎喜欢上他了。

后来我向他表白，他并没有答应，原本以为我们再也不会说话了，但事情的发展总是那么出人意料，在他生日那天他对我表白了，惊讶、激动、不敢相信各种情绪都冲了出来，我愣了。这时听见旁边的朋友在那喊着答应他!答应他!我才反应过来，我答应了他。

他说:在我对他表白之前就喜欢我了，没答应是因为他想在他生日这天给我个惊喜。我永远记得那一天，那么的刻骨铭心。

我们在一起了几个月，有一天他打电话突然对我说出了分手，原因是他家长去别的地方做生意，他要转到外省上学去了，还没有等我说话就把电话挂断了，只留下了电话那头滴滴滴的声音。电话那头的他声音是那么的好听，说出的话却是如此残忍。心似乎在流着红*的眼泪，那天下雨了，仿佛是连老天也在为我哭泣。

那天之后我试图再去联系他，却怎么也联系不到他，qq也被他删了，他仿佛他从来没有在我的世界里出现过，消失的无影无踪。

距离分手到现在已经快一年了，对于他的感情也变淡了，但每次想起他心还是会隐隐作痛，他的爱就像是一场梦，可却有着真实的痛。

他曾对我说过:如果没有我拉着你过马路你迟早会被车，你过马路从不看两旁的车。而我总是对他说:你不就在我旁边么?我用不着看车。如今过马路没有人再牵着我的手，而你又在哪里?何时才会再次牵起我的手?

在不同城市不同地点的我们还会在某一天在某个路口和我相遇么?那时我们会握住起彼此的手还是各自的手上都有了另一双手?

如果可以，我想和你一起在雨中漫步，和你一起在公交车站偶遇一次，那时的我一定毫不犹豫握住你的手永远不放开，一起携手到老。

你就像一场突如其来的大雨，淋湿了我的眼睛也淋湿了我的心，却又很快又消失，还没有来得及撑伞便已消失不见，只剩我一人独自彷徨。

เวลาเป็นสิ่งที่โหดร้ายกับผู้คน ซึ่งทำให้ความทรงจำสวยงาม แต่ก็เศร้าเช่นกัน สภาพอากาศในความทรงจำมักมีแสงแดดและสายฝน ความสุขและความเศร้าเป็นการสลับกันที่สดใส ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา พวกเราส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับโลกแห่งความรัก ครึ่งหนึ่งเป็นสีแดง* หลงใหลและกระวนกระวายใจ ขณะที่อีกครึ่งหนึ่งเป็นสีน้ำเงิน* เศร้าโศกและสงบ

ความสนิทสนมของเราเกิดขึ้นจากโลกในจินตนาการของอินเทอร์เน็ต ใน QQ เราสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่องและเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันได้ บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านเรามากนัก แต่เราไม่เคยพบกันมาก่อน แต่การพบกันของเราช่างเป็นเรื่องบังเอิญ

หลังจากออกไปกับเพื่อนในวันนั้น ตอนที่ฉันรอรถบัสที่สถานี ฉันสังเกตว่ามีผู้ชายข้างๆ ที่คุ้นเคยและจ้องมองเขาอยู่เรื่อยๆ ดูเหมือนเขาจะรู้สึกถึงการจ้องมองของฉันและมองมาที่ฉัน ฉันเลย ก้มหัวลงทันที , และส่งข้อความหาเขาว่า: ฉันเพิ่งเห็นคนอย่างคุณที่สถานี เขาตอบฉันว่า: ใช่ไหม ฉันบังเอิญมาก ฉันหันไปมองเขา ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างแปลกใจ ฉันรู้สึกแปลกใจมากที่รู้ว่าเขากับฉันอยู่บนรถบัสคันเดียวกัน ระหว่างทาง เรากำลังพูดคุยและหัวเราะกันและแลกเบอร์โทรศัพท์มือถือกัน

เรารู้จักกันมาหลายเดือนแล้วและเขาจะโทรหาฉันตอนค่ำมากกว่า 11 โมง เช้าวันรุ่งขึ้นฉันจะบอกเพื่อนที่ดีที่สุดที่ไปโรงเรียนกับฉันว่า: เขาโทรหาฉันอีกครั้งเมื่อคืนนี้ คุยกัน นานแค่ไหน. ค่อยๆ ชินกับการโทรหาฉันวันละ 1 เครื่อง พอเขาไม่โทรหาฉันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างหายไปในหัวใจ จู่ๆ ฉันก็พบว่าฉันชอบเขา

ภายหลังฉันสารภาพกับเขา เขาไม่เห็นด้วย เดิมทีคิดว่าเราจะไม่พูดกันอีกเลย แต่พัฒนาการของสิ่งต่าง ๆ มักคาดไม่ถึงเสมอ ในวันเกิดของเขา เขาสารภาพกับฉัน ประหลาดใจ ตื่นเต้น ไม่อยากเชื่อทุกอารมณ์ พวกเขารีบเร่ง ออกมา ฉันรู้สึกทึ่ง เวลานี้ฉันได้ยินเพื่อนข้างกายตะโกนว่าตกลงกับเขา สัญญาสิ ฉันรู้ตัวว่าตกลงกับเขาแล้ว

เขาพูดว่า: ฉันชอบฉันก่อนที่จะสารภาพรักกับเขา แต่เขาไม่เห็นด้วยเพราะเขาต้องการเซอร์ไพรส์ฉันในวันเกิดของเขา ฉันจะจำวันนั้นตลอดไป ลืมไม่ลง

เราคบกันได้ไม่กี่เดือน วันหนึ่งเขาโทรหาฉัน จู่ๆ ก็เลิกกัน เหตุผลคือพ่อแม่ของเขาไปทำธุระที่อื่นและเขาไปเรียนที่อื่น เขาก็วางสายไปเสียก่อน ฉันสามารถพูดได้ มันถูกตัดการเชื่อมต่อ เหลือเพียงเสียงหยดที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ เสียงของเขาที่ปลายสายนั้นดีมาก แต่คำพูดของเขาช่างโหดร้าย หัวใจของฉันดูร้องไห้เป็นสีแดง* วันนั้นฝนตก ราวกับว่าพระเจ้ากำลังร้องไห้เพื่อฉัน

หลังจากวันนั้น ฉันพยายามติดต่อเขาอีกครั้ง แต่ติดต่อไม่ได้ เขาลบ qq ออก ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยปรากฏในโลกของฉันและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เกือบปีแล้วที่เลิกรา ความรู้สึกที่มีต่อเขาจางลง แต่ทุกครั้งที่คิดถึงเขา ใจฉันยังปวดร้าว ความรักของเขาเหมือนความฝัน แต่มีความเจ็บปวดที่แท้จริง

ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดกับฉันว่า: ถ้าคุณข้ามถนนโดยไม่มีฉัน คุณจะถูกค้ามนุษย์ไม่ช้าก็เร็ว และคุณไม่เคยมองรถสองข้างทางเลย และฉันก็บอกเขาเสมอว่า: เธออยู่ข้างๆ ฉันเหรอ ฉันไม่ต้องดูรถ ตอนนี้ไม่มีใครข้ามถนนจับมือฉันอีก แต่คุณอยู่ที่ไหน เมื่อไหร่คุณจะจับมือฉันอีก?

วันหนึ่งเราจะยังคงพบฉันที่สี่แยกแห่งหนึ่งในเมืองต่าง ๆ และสถานที่ต่าง ๆ เราจะจับมือกันในเวลานั้นหรือเราจะมีมืออีกข้างหนึ่ง?

ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากเดินกลางสายฝนกับคุณ แล้วเจอกันที่ป้ายรถเมล์ ตอนนั้น ฉันไม่ลังเลเลยที่จะจับมือเธอไว้ไม่ปล่อยมือ

เธอเป็นเหมือนฝนที่ตกลงมาอย่างฉับพลัน ซึ่งทำให้ตาและใจของฉันเปียกปอน แต่หายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ฉันจะมีเวลาถือร่ม เธอหายไป ทิ้งฉันไว้ตามลำพัง