父亲铁观音

从小就在我身边陪伴我，给我留下了不可磨灭的记忆。--题记

春晴

那个初春，记忆里是鸟语花香的。当父亲将崭新的小单车带进家门时，第一个手舞足蹈的是我，“爸爸，教我。”当时的我还是稚气未退。爸爸用那双温暖厚实的大手轻抚着我的头发，随即爽朗道:“好啊!”还记得在那以后，花园里便多了我和爸爸一大一小的身影。

炎夏

那个夏天，还记得是爸爸带上笑得花枝乱颤的我，步行到学校。“爸爸，我们去哪啊?”仰着头，看着爸爸。“学校。”很简练的回答。然后就在爸爸的带领下，我屁颠屁颠的踏上了一条不归路。然后呢，我认识了很多一种叫同学的朋友，收获了一种名为珍贵的友谊。再然后，我便知道了，无论春夏秋冬，风雨不改的是我要上学;雷打不动的是我那颗要上学的心。最后，我那难忘的六年就这样有计划地渡过了。

秋雨

那个秋天，在我记忆里，秋的代名词就是凉爽。秋天秋高气爽地，很是怡人。只是那天放学，下了场秋雨，原本凉爽怡人的秋天，便冷了起来。我站在课室，透过玻璃窗看见，外面还在下雨。课室里的时钟，分针已经绕了个好看的半圆出来，可爸爸还是没来。啊，看见了，操场上的是爸爸，爸爸来带我回家了。爸爸的身影即使在四楼我也能看清。我立即奔到一楼，与爸爸共撑一把伞，一同归家。在路上，爸爸用伞为我撑起一片天地，就像平日里为我营造一个遮风挡雨的家一样。一样温暖。即使在这个凉爽的秋。

冬日

那些个冬天，在记忆里都是冷的。但每天照入我家的第一缕阳光，都由我迎接。不同于夏天的阳光那般灼热，冬日的阳光很柔和，像一片羽毛般落在我的手心。带上书包，踏出家门，走上上学的路。冷风轻打在我的脸上，我不住轻颤了下，拉紧了些外套。原来冬日的风再轻柔也是刺骨的。幸好听爸爸的话，穿上了外套。

小时候，是爸爸陪伴在我的身边，长大了，我要陪伴在爸爸左右。

อยู่เคียงข้างฉันตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันได้ทิ้งความทรงจำที่ลบไม่ออก --จารึก

ฮารุฮารุ

ในต้นฤดูใบไม้ผลินั้น มีกลิ่นหอมของนกและดอกไม้ในความทรงจำของฉัน ตอนที่พ่อเอาจักรยานคันใหม่เข้ามาในบ้าน ฉันก็เต้นเป็นคนแรกว่า "พ่อ สอนฉันสิ" ตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่ พ่อเอามือใหญ่อันอบอุ่นและหนาลูบผมของฉัน แล้วพูดอย่างจริงใจว่า: "ก็ได้!" ฉันยังจำได้ว่าหลังจากนั้น พ่อกับฉันไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นในสวน

ฤดูร้อน

ฤดูร้อนปีนั้น ฉันยังจำได้ว่าเป็นพ่อที่เดินไปโรงเรียนกับฉันซึ่งตัวสั่นด้วยเสียงหัวเราะ “พ่อ เราจะไปไหนกัน” เขาเงยหน้าขึ้นมองพ่อ "โรงเรียน" คำตอบที่รัดกุมมาก จากนั้นภายใต้การนำของบิดาข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้เริ่มดำเนินการบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ จากนั้นฉันก็ได้พบกับเพื่อนมากมายที่เรียกว่าเพื่อนร่วมชั้นและได้รับมิตรภาพอันล้ำค่า หลังจากนั้น ฉันก็รู้ว่าไม่ว่าจะฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง หรือฤดูหนาว ที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงคืออยากไปโรงเรียน สิ่งที่เคลื่อนไหวไม่ได้คือหัวใจที่อยากจะไปโรงเรียน ในท้ายที่สุด หกปีที่ฉันลืมไม่ลงก็ถูกใช้ไปในทางที่วางแผนไว้

ฝนฤดูใบไม้ร่วง

ฤดูใบไม้ร่วงนั้น ในความทรงจำของฉัน ฤดูใบไม้ร่วงมีความหมายเหมือนกันกับความเย็น ฤดูใบไม้ร่วงเป็นที่น่าพอใจมาก เพียงวันนั้นหลังเลิกเรียน ฝนในฤดูใบไม้ร่วงก็ตกลงมา และฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นสบายและน่ารื่นรมย์ก็กลายเป็นความหนาวเย็น ฉันยืนอยู่ในห้องเรียนและเห็นผ่านหน้าต่างกระจกว่าข้างนอกฝนยังตกอยู่ บนนาฬิกาในห้องเรียน เข็มนาทีได้หมุนเป็นครึ่งวงกลมที่สวยงามแล้ว แต่พ่อก็ยังไม่มา เห็นแล้ว พ่ออยู่ที่สนามเด็กเล่น พ่อมารับกลับบ้าน ฉันมองเห็นร่างของพ่อได้ชัดเจนแม้กระทั่งบนชั้นสี่ ฉันรีบไปที่ชั้นหนึ่งทันที ถือร่มกับพ่อและกลับบ้านด้วยกัน ระหว่างทาง พ่อใช้ร่มกางที่ดินให้ฉัน เหมือนกับการสร้างบ้านให้ฉันหลบลมและฝนในวันธรรมดา อบอุ่นเหมือนกันนะ แม้ในฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นสบายนี้

วันฤดูหนาว

ฤดูหนาวเหล่านั้นเย็นชาในความทรงจำ แต่แสงแดดแรกที่มาเยือนบ้านฉันทุกวันกลับทักทายฉัน ต่างจากความร้อนที่แผดเผาของดวงอาทิตย์ในฤดูร้อน ดวงอาทิตย์ในฤดูหนาวนั้นนุ่มนวลมาก ตกลงมาราวกับขนนกบนฝ่ามือของฉัน หยิบกระเป๋านักเรียน ก้าวออกจากบ้าน แล้วไปโรงเรียน ลมหนาวพัดมากระทบหน้าฉันเบาๆ ฉันก็เลยสะดุ้งเล็กน้อยและรัดเสื้อคลุมให้แน่น ปรากฎว่าต่อให้ลมหนาวพัดอ่อนแค่ไหน มันก็กัดกิน โชคดีที่หลังจากฟังพ่อแล้ว ฉันก็สวมเสื้อโค้ท

เมื่อฉันยังเด็ก พ่อของฉันเป็นคนพาฉัน เมื่อฉันโตขึ้น ฉันอยากอยู่เคียงข้างพ่อ