铁观音成长故事

给你讲一个我的故事吧。

临考试的前几天，我对N个人说了我的电脑坏了，帮我修修。其中包括我亲爱的老哥同志。他们像蒙傻子一样，满口答应。我也像个被蒙的傻子一样，居然全信了，还美滋滋的。可到了考试最后一天，那帮家伙却说都有事，来不了了，就跟商量好似的，包括我亲爱的老哥。我都快绝望了，忽然接到豆包的电话:“你电脑坏了，我帮你修修吧，顺便给你带点软件过去。”我听后大喜:竟然有送上门的壮丁?我不用都觉得对不起我自己。

几个月不见，豆包似乎又长高了些，但还是那么瘦--是那种成长中男孩特有的清瘦。豆包固然有维修工的潜质，到了我们家先是有礼貌的问好，然后就主动换鞋，最后径直直奔电脑去了。当然，正在喝可乐或白开水的问题上他还是没有经住考验，把我中午喝剩的可乐义无返顾地消灭了。他在桌子旁认真仔细聚精会神百折不挠地鼓捣起了电脑，我也在旁边认真仔细聚精会神百折不挠地啃起了指甲--又神游了。

我和豆包是小学同学，家也离的近。从认识他到现在，都有10多年了，记忆中他总是留着可爱的“猫猫”头，包个透明的糖罐子。小时候我们做同桌，那简直是一段噩梦。总记得我们在打架，不是吵嘴架，儿时真的动手打的那种!上课老师在上面讲，我们就在底下打。一节课下来两人都是一身伤，还嘴硬愣是说“不疼不疼，一点也不疼”。

记得有一次他把我惹急了，在晚上放学回家的路上，我十分友好地对豆包说:“你的手工作业小纸盒子真好看!我帮你拿会吧!”然后特别真诚地看着他。他对手工作业极其珍视，大冬天的居然用手拿了一路。对我的表扬，他俨然很高兴，犹豫了一下可还是让我拿了。

我们继续走着，又蹦又跳地，种种举动很符合小学生的特点。到了护城河边，我说“你妈来了，在那!”然后往远处指，乘他伸着脖子看的工夫立刻把那个盒子扔到了水里，撒腿就跑。等豆包明白过来，掉头就追。

结果我很悲壮的被他抓到了，我昂首挺胸视死如归，可是他并没有打我，自己却哭了，哇哇的，像受了多大的委屈似的。我知道他是心疼小盒子，没办法，还劝了半天。可是他还是越哭越起劲，怎么劝也不行。我当时特后悔，暗中保证，下次一定不欺负他了。

就这么一路走着，打着，我们不知不觉中长大了。后来我们分别上了不同的初中不同的高中，后来我也搬家了。可我们的友谊并没有因为种种变故而有什么改变。我家里，有很多豆包借给我5年以上的东西，估计它们会永远跟着我了。

轻易不会想起，永远不会忘记。无论在我快乐时或难过时都不会对豆包说些什么，也不轻易传染给我不好的情绪。但我的确会感到他真真切切地活在我声明的一个地方。如果人生是一台戏的话，他就是我唯一的观众。我的生活是繁华还是孤寂，都与他没有关系，但他绝对是唯一为我的剧情感动的人。

看着他还在努力的折磨我的电脑，从书包里拿出一张又一张光盘软件，我忽然感到一种温暖。是不是有个人保护就不用自我保护?我知道，无论何时我遇到了怎样的困难，就算整个世界都要离开我，都会有一个人站在我身边，我相信他，绝对相信他。

10年的时光并不算长，连世纪我们都跨过了。可对于刚满18岁的我来说，这10年的友谊真的是一段超炫的收藏了。

正因为自然平淡的开始，正因为从来没有狂热过，所以一直绵长到今天。我们的故事无关风月，只有在光阴中才可以被解读。

เล่าเรื่องของฉันให้คุณฟัง

สองสามวันก่อนสอบ ฉันบอกคน N ว่าคอมพิวเตอร์ของฉันพังและช่วยฉันซ่อมมัน รวมทั้งพี่ชายที่รักของฉันด้วย พวกเขาสัญญาเหมือนคนโง่ เหมือนคนโง่ที่โง่เขลา ฉันเชื่อทุกอย่างจริงๆ และฉันก็มีความสุขมาก แต่วันสุดท้ายของการสอบ พวกเค้าบอกว่าทุกอย่างเป็นไปแต่มาไม่ได้ พวกเขาแค่คุยกัน รวมถึงพี่ชายที่รักของฉันด้วย ฉันหมดหวังและทันใดนั้นฉันก็ได้รับโทรศัพท์จาก Doubao: "คอมพิวเตอร์ของคุณเสีย ให้ฉันซ่อมให้คุณและนำซอฟต์แวร์มาให้คุณ" หลังจากที่ฉันได้ยินเรื่องนี้ฉันก็ดีใจมาก: มีชายคนหนึ่งที่แข็งแกร่ง ใครมาส่งถึงหน้าบ้านกูไม่ต้องขอโทษตัวเอง

ฉันไม่ได้เห็นมันมาสองสามเดือนแล้ว beanbag ดูเหมือนจะสูงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังบางอยู่ - แบบว่าบางแบบเฉพาะกับเด็กผู้ชายที่กำลังโต Doubao มีศักยภาพที่จะเป็นพนักงานซ่อมบำรุงได้อย่างแน่นอน เมื่อเรามาถึงบ้าน เราทักทายกันอย่างสุภาพก่อน จากนั้นจึงเริ่มเปลี่ยนรองเท้า และสุดท้ายก็ตรงไปที่คอมพิวเตอร์ แน่นอนว่าเขายังไม่ผ่านการทดสอบเรื่องการดื่มโค้กหรือน้ำเปล่า และเขาเช็ดโค้กที่ฉันดื่มตอนเที่ยงโดยไม่หันหลังกลับ ที่โต๊ะ เขาเล่นซอกับคอมพิวเตอร์อย่างระมัดระวังและตั้งใจ และฉันก็แทะเล็บของฉันอย่างระมัดระวังและใส่ใจข้างๆ ฉันด้วย---เดินอีกครั้ง

Doubao กับฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนประถมและเราสนิทกัน กว่า 10 ปีแล้วที่ได้พบเขาจนถึงตอนนี้ ในความทรงจำ เขามักจะเก็บหัว "แมว" ที่น่ารักและห่อโถน้ำตาลใส เมื่อเรายังเด็ก เราอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน และมันก็เป็นฝันร้าย ฉันจำได้เสมอว่าเรากำลังทะเลาะกัน ไม่ได้ทะเลาะกัน เป็นการต่อสู้แบบที่เราทำตอนเด็กๆ จริงๆ ครูบอกข้างบน เราทะเลาะกันอยู่ข้างใต้ หลังเลิกเรียน ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บ และพวกเขาพูดอย่างแข็งกร้าว "ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลย"

ฉันจำได้เมื่อเขาทำให้ฉันกังวล ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงเรียนในตอนเย็น ฉันพูดกับ Doubao อย่างใจดีว่า: "กล่องกระดาษทำมือของคุณสวยมาก! ฉันจะช่วยให้คุณได้มัน!" จากนั้นฉันก็จริงใจมาก ดู เขา. เขาหวงแหนงานฝีมือเป็นอย่างมาก และเขาก็ลงมือทำมันอย่างเต็มที่ในฤดูหนาว เขาดูมีความสุขมากสำหรับการชมเชยของฉัน แต่เขาลังเล แต่ให้ฉันรับไว้

เรายังคงเดิน กระโดด กระโดด พฤติกรรมทั้งหมดเป็นไปตามลักษณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษา เมื่อถึงคูน้ำ ฉันพูดว่า "แม่ของคุณอยู่ที่นี่!" จากนั้นฉันก็ชี้ไปไกล ๆ แล้วโยนกล่องลงไปในน้ำทันทีโดยเหยียดคอออกแล้ววิ่งหนีไป เมื่อ Doubao เข้าใจก็หันหลังกลับและไล่ตาม

เป็นผลให้ฉันถูกจับโดยเขาอนาถมากฉันเงยหน้าขึ้นและดูเหมือนว่าฉันอยู่ที่บ้าน แต่เขาไม่ได้ทุบตีฉัน แต่เขาร้องไห้ ว้าว เหมือนฉันทำผิด ฉันรู้ว่าเขาเครียดกับกล่องเล็กๆ นี้ ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมเขามาเป็นเวลานาน แต่เขาร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะชักชวนเขาอย่างไร ฉันเสียใจและแอบสัญญาว่าฉันจะไม่รังแกเขาในครั้งต่อไป

แค่เดินเล่นไปเรื่อย ๆ เราก็โตมาโดยไม่รู้ตัว ต่อมาเราไปโรงเรียนมัธยมต้นและโรงเรียนมัธยมต่างๆ แล้วฉันก็ย้ายไป แต่มิตรภาพของเราไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ที่บ้านผมมีบีนแบ็กหลายตัวที่ให้ผมยืมมานานกว่า 5 ปี คาดว่าพวกเขาจะตามผมไปตลอดกาล

จะไม่จำง่ายไม่เคยลืม ไม่ว่าฉันจะมีความสุขหรือเศร้า ฉันจะไม่พูดอะไรกับ Doubao และจะไม่ทำให้อารมณ์ไม่ดีกับฉัน แต่ฉันรู้สึกว่าเขาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ฉันประกาศจริงๆ ถ้าชีวิตคือละคร เขาคือผู้ชมคนเดียวของฉัน ไม่ว่าชีวิตฉันจะรุ่งเรืองหรือโดดเดี่ยวไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่เขาคือคนเดียวที่ประทับใจในละครของฉัน

เมื่อเห็นเขายังคงทำงานหนักเพื่อทรมานคอมพิวเตอร์ของฉัน หยิบซอฟต์แวร์ซีดีจากกระเป๋านักเรียนออกมา ฉันก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที ไม่จำเป็นต้องปกป้องตัวเองถ้าฉันมีความคุ้มครองส่วนตัวฉันรู้ว่าไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรแม้ว่าโลกทั้งใบจะจากฉันไปจะมีใครสักคนยืนเคียงข้างฉันฉันเชื่อในเขาและเชื่อในพระองค์อย่างแน่นอน .

สิบปีไม่ใช่เวลานานและเราผ่านศตวรรษมาแล้วด้วยซ้ำ แต่สำหรับฉันที่เพิ่งอายุ 18 ปี มิตรภาพ 10 ปีนี้เป็นคอลเลกชั่นที่น่าทึ่งจริงๆ

มันเป็นเพราะการเริ่มต้นที่เป็นธรรมชาติและไม่ธรรมดา และเนื่องจากมันไม่เคยคลั่งไคล้เลย มันจึงดำเนินต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้ เรื่องราวของเราไม่เกี่ยวข้องกับ Fengyue มันสามารถตีความได้ในเวลาเท่านั้น