铁观音茶叶飘香

一脚踏上安溪的土地，扑面而来的是一个“茶”字。闻到的是茶香，看到的是茶树，听到的是茶故事，尝到的是茶味道……委实，生活越来越好了，越来越精致了，我们已经从温饱的基本需求中解放出来了，我们终于有了好心情，有了充裕的时间，有了宽敞的地方，可以从容地喝茶，喝好茶，不仅用嘴巴喝，也用眼睛和耳朵喝。目睹那一粒粒掷地有声的茶叶在滚水中缓缓膨胀、舒展、舞蹈、簇拥，学当地人的模样，把茶杯端在唇边，让茶水进入齿间、徜徉舌面、回流口腔，在这极具技术含量的茶汁旅行过程中，望着眼前鸡蛋大的一汪碧波，竭力调动自己的思维，让诗情画意伴随茶的香味缓缓沁入心脾，享受时代赋予我们的美好生活。

说到茶，难免有很多联想，首先是茶马古道。曾经以为，茶马古道就是马驮着茶走出来的路，后来才知道不是这么回事，而是以茶易马。说不清哪年哪月，哪里的聪明人有个发现，北方游牧民族吃肉太多，需要清理肠胃，而茶叶不仅能够让普通的水成为清新的饮料，还含有碱，可以和糌粑一起熬成酥油茶，帮助消化脂肪。产茶的地方没有马，产马的地方没有茶，那就交换。发展到最后，全世界都有中国的茶。

这样一看，茶就不是茶了。早期的情形是，中国西南的茶商从这边出发，用树上的叶子铺了一条路，从这条路的那端牵回了一群马，用不断输出的树叶和输入的马搞活了经济、影响了战争、改变了生活和命运。所以说，茶事不是小事，它和国家利益有关，同国际关系有关。至于说同精神有关、同诗词有关、同文化有关，那是后来的事。

我查了一下资料，安溪这地界，似乎不在茶马古道上，但是安溪是产茶重地，产的都是好茶，讲茶马古道，无论如何都撇不开安溪和安溪的茶。

实话实说，我基本上是个茶盲，我喝茶多是出于口腹之欲而非文化需要。从我供职的单位往南走，大约半公里，有个安溪铁观音专卖店，每次路过，看到门口的招牌，感觉怪怪的，弄不明白，观音这么一个大慈大悲的神，怎么和铁这种硬邦邦的东西捆绑到一起了。在这次到安溪之前，我很少喝铁观音，不完全是因为囊中羞涩，我更愿意把观音装在心里，而不是喝到肚子里。至于铁，更是难以下咽。这可能是一种奇怪的心理，可是没有办法，我无法战胜我的心理障碍。直到这次到安溪来，由被动到主动地喝了很多茶，听了很多关于茶的说法，这才改变了一些看法。

一进藤铁工艺博物馆工作间，首先映入眼帘的便是四双手——四个中年妇女，一字排开，坐在工作凳上，手中的藤条上下翻飞，好比朝鲜族的长袖舞，一经一纬互相挑压，每个节拍构成了一个瞬间画面，数个瞬间加在一起，一件工艺品的局部创作就完成了。那些手已经不再年轻，骨节粗大，皮肤干皱，可是，它们却是那样健壮，那样灵巧，那样朝气蓬勃。安溪有“三铁”：铁观音、藤铁工艺、古代铁矿，不管提到哪一种铁，我都要想到安溪的手。

花瓶、长颈鹿、大象、猴子……如果不是亲眼所见，很难想象这些栩栩如生的工艺品出自农妇之手。据说竹藤编在安溪已有千年历史，最初也是同茶有关，安溪人用竹藤编织制茶和装茶的工具。竹藤编功能的延伸拓展，主要得益于那位名叫陈清河的大师，是他最先发现，竹藤编的作用不应该仅限于作为茶篓茶筐，还可以发挥更大的作用。心灵则手巧，有创意则有创造，于是乎，在陈清河的推动下，一代代安溪手、一双双安溪手成了工艺手，他们用一根根普通的竹藤，编织着劳动的岁月。那些竹藤被开发出新的价值，从安溪出发，途经厦门、福州、泉州……漂洋过海，流向世界，换回来的不仅是钞票，还有劳动者的自信。

创意，创造，创收，创造性地劳动，循环往复，是安溪手的重要性格。正是因为这些手的存在，使安溪的树叶成为茶马古道上的地毯，成为安溪人民振兴乡村的引擎。那些树叶从树枝上被摘下来，即结束了树叶的历史，而被赋予了新的生命，漂浮在我们的杯中和诗歌里。没有人的劳动，没有创意，没有艺术，没有故事，树叶永远只能是树叶。

望着眼前的种茶人、制茶人、讲茶人、喝茶人，从这些人的头顶上方看出去，我看到了安溪的千家万户，看到了安溪的春夏秋冬，看到了漫长的茶马古道前赴后继的跋涉者，看到了那些漂洋过海的打拼者……我们能为安溪做点什么？那就创作吧，那就好好地写小说吧，让我们一起来讲好安溪故事，讲好安溪茶的故事。

这一路上，接触了不少当地的新朋友，他们口中关于茶的认知基本上大同小异，听多了就有点麻木了。实话实说，我觉得铁观音的故事没有讲好，缺乏文学性，缺乏科学性，缺乏说服力，缺乏感染力——且慢，我担心我再讲几个“缺乏”，就要挨骂了。其实，我想表达的意思是，要让“文学创作基地”充分发挥作用，要让“文学创作”这几个字刻在安溪每个写作者的心上，用我们优质的文学创新荡涤陈旧的、功利的茶文化，让文学真正成为托举那枚绿叶的观音之手。

回到北京，我收到了安溪县文联主席林筱聆寄来的一部她的小说《茶王》，我用了三天时间，把这本厚厚的小说读完了，这本书把我和安溪的距离拉近了，作品中王家、林家、山本父子，这三家十数口人，构成了一个茶文化的国际博弈空间，不断反转的人物和故事为我们提供了多方位视角。在这个空间里，爱恨情仇，生离死别，人性深处的明与暗、历史沟壑的真与假……安溪的绿叶们就是这样获得了新生，是一双文学的手，让它们从众说纷纭的迷雾中插上了艺术的翅膀，让它们在晴朗的天空下翩翩起舞，大放异彩。这本书的价值不完全在于故事讲得好，而在于故事中携带的“茶”——茶历史，茶情感，茶仪式，茶理想……说它是关于茶的百科全书，那是夸张，但是里面关于茶的知识，却是方方面面，种茶、制茶、品茶、斗茶，以及制茶与做人、茶德与人格……均有涉及。作品里面也有神话和传说，只是，这些神话和传说放在虚构的空间里，没有商业目的，看起来舒服多了。同利益没有关系的神话和传说，我们可以理解为“文化”而非“噱头”。我想，如果把这部小说改编成电影、电视剧，或者在安溪的青山绿水间循环上演的情景剧，会远比那些苍白的广告、牵强的传说更有力量。小说是虚构的，但我有理由认为，它是真实的。

安溪有茶，有铁，有人。安溪有一篇大文章，等待我们去做。

Stepping on the land of Anxi, the word "tea" came to my face. What I smell is the fragrance of tea, what I see is the tea tree, what I hear is the story of tea, what I taste is the taste of tea... It’s true, life is getting better and better, more and more refined, we have changed from the basic needs of food and clothing After being liberated, we finally have a good mood, with plenty of time and a spacious place, where we can drink tea calmly, drink good tea, not only with our mouths, but also with our eyes and ears. Witness the tea leaves slowly swelling, stretching, dancing, and huddling in the boiling water, imitating the appearance of the locals, holding the tea cup to the lips, letting the tea enter the teeth, wandering the tongue, and flowing back into the mouth. During the journey of the tea juice with technical content, looking at the Wang Bibo with the big egg in front of him, he tried his best to mobilize his thoughts, let the poetry and picturesqueness accompany the fragrance of tea slowly into the heart, and enjoy the beautiful life given to us by the times.

Speaking of tea, it is inevitable that there are many associations, first of all, the ancient tea-horse road. I used to think that the Ancient Tea-Horse Road was the way horses came out with tea. Later I realized that this was not the case, but that tea was used to make horses easy. I can’t tell which year and month, where smart people have discovered that the northern nomads eat too much meat and need to clean up their intestines, and tea leaves not only make ordinary water a refreshing drink, but also contains alkali, which can work with tsampa. Boiled into butter tea to help digest fat. If there is no horse in the tea-producing area, and there is no tea in the horse-producing area, then exchange. At the end of its development, Chinese tea is available all over the world.

In this way, tea is not tea. In the early days, tea merchants in southwest China started from here, paved a road with leaves on trees, and brought back a group of horses from the end of the road. They used the leaves and imported horses to invigorate the economy. , Affected the war, changed life and destiny. Therefore, tea is not a trivial matter. It is related to national interests and international relations. As for it is related to spirit, poetry, and culture, that is something later.

I checked the information. It seems that Anxi is not on the Ancient Tea-Horse Road, but Anxi is a major tea-producing area, and it produces good tea. Talking about the Ancient Tea-Horse Road, I cannot ignore the tea from Anxi and Anxi anyway.

To be honest, I am basically a tea blind, and I drink tea mostly out of appetite rather than cultural needs. Going south from the unit where I work, about half a kilometer, there is an Anxi Tieguanyin specialty store. Every time I pass by, I see the sign at the door. Hard things like iron are bundled together. Before I went to Anxi this time, I seldom drank Tieguanyin, not entirely because of my shyness. I prefer to keep Guanyin in my heart instead of drinking it in my stomach. As for iron, it is even more difficult to swallow. This may be a strange psychology, but there is no way, I can't overcome my psychological barrier. It was not until I came to Anxi this time that I drank a lot of tea from passive to active, and listened to a lot of talk about tea, which changed some views.

When entering the rattan and iron craft museum workshop, the first thing that catches the eye is the four hands-four middle-aged women, lined up, sitting on a work bench, the rattan in their hands is flying up and down, just like the Korean long. In the sleeve dance, one warp and one weft press each other, and each beat constitutes a momentary picture. When several moments are added together, the partial creation of a handicraft is completed. Those hands are no longer young, with thick joints and dry and wrinkled skin, but they are so strong, so dexterous, and vigorous. There are "three irons" in Anxi: Tieguanyin, rattan iron craftsmanship, and ancient iron ore. No matter which iron is mentioned, I always think of Anxi's hands.

Vases, giraffes, elephants, monkeys... If you hadn't seen them with your own eyes, it would be hard to imagine these lifelike crafts were made by peasant women. It is said that bamboo and rattan weaving has a history of thousands of years in Anxi, and it was originally related to tea. The people of Anxi used bamboo and rattan to weave and store tea. The extension and expansion of the function of bamboo and rattan weaving is mainly due to the master named Chen Qinghe. He was the first to discover that the role of bamboo and rattan weaving should not be limited to serving as tea baskets and tea baskets, but can also play a greater role. The mind is skillful, and creativity leads to creativity. So, under the impetus of Chen Qinghe, generations of Anxi hands and pairs of Shuang Anxi hands have become craftsmen. They use ordinary bamboo and rattan to weave the years of labor. Those bamboos and rattans have been developed with new values. Starting from Anxi, passing through Xiamen, Fuzhou, Quanzhou... across the ocean, flow to the world, in exchange for not only banknotes, but also the confidence of the workers.

Creativity, creation, income generation, creative work, and repetition are the important attributes of Anxi's hands. It is precisely because of the existence of these hands that the leaves of Anxi have become the carpet on the ancient tea-horse road and the engine for the people of Anxi to revitalize the countryside. Those leaves are plucked from the branches, ending the history of the leaves, and being given new life, floating in our cups and poetry. Without human labor, no creativity, no art, no story, leaves can only be leaves forever.

Looking at the tea growers, tea makers, tea talkers, and tea drinkers in front of me, from above these people’s heads, I saw the thousands of households in Anxi, the spring, summer, autumn and winter in Anxi, and the long The trekkers on the Ancient Tea Horse Road have seen those struggling across the ocean... What can we do for Anxi? Then create it, then write the novel well, let us tell the story of Anxi and the story of Anxi tea together.

Along the way, I met a lot of new local friends. Their cognitions about tea are basically the same, and they feel a little numb when they hear too much. To be honest, I think Tieguanyin's story is not well told, lacks literature, lacks scientificity, lacks persuasiveness, lacks appeal-wait a minute, I am worried that I will be scolded if I say a few more "lack". In fact, what I want to express is to let the "literary creation base" fully play its role, let the words "literary creation" be engraved on the hearts of every writer in Anxi, and use our high-quality literary innovation to wash away the old. , Utilitarian tea culture, let literature truly become the hand of Guanyin holding that green leaf.

Back in Beijing, I received her novel "The King of Tea" from Lin Xiaoling, chairman of the Anxi County Federation of Literary and Art Circles. It took me three days to finish reading this thick novel. This book brought me and The distance between Anxi has narrowed. In the works, the Wang family, the Lin family, and the Yamamoto father and son, more than a dozen people from the three families, constitute an international game space for tea culture. The constantly inverted characters and stories provide us with a multi-faceted perspective. In this space, love and hatred, separation of life and death, the lightness and darkness in the depths of human nature, the truth and falsity of historical gully...This is how the green leaves of Anxi are reborn. They are a pair of literary hands, letting them follow the fog of divergent opinions. The wings of art are inserted in the middle, let them dance and shine under the clear sky. The value of this book is not entirely in the storytelling well, but in the "tea" carried in the story-tea history, tea emotions, tea rituals, tea ideals... It is an exaggeration to say that it is an encyclopedia about tea. But the knowledge about tea in it covers all aspects, including tea planting, tea making, tea tasting, tea fighting, tea making and life, tea ethics and personality... all involved. There are also myths and legends in the works, but these myths and legends are placed in a fictitious space and have no commercial purpose. It looks much more comfortable. Myths and legends that have nothing to do with interests can be understood as "culture" rather than "gimmicks." I think that if this novel is adapted into a movie, a TV series, or a melodrama staged in the green mountains and green waters of Anxi, it will be far more powerful than those pale advertisements and far-fetched legends. The novel is fictitious, but I have reason to believe that it is true.

Anxi has tea, iron, and some people. Anxi has a big article waiting for us to do it.

เมื่อก้าวเข้าสู่ดินแดนอันซี คำว่า "ชา" ก็มาถึงหน้าฉัน สิ่งที่ได้กลิ่นคือกลิ่นหอมของชา สิ่งที่เห็นคือต้นชา สิ่งที่ได้ยินคือเรื่องของชา สิ่งที่ได้ลิ้มรสคือรสชา... เรียบร้อยเราได้เปลี่ยนจากความต้องการพื้นฐานของอาหารและเสื้อผ้า หลังจากถูกปลดปล่อยในที่สุดเราก็มีอารมณ์ดีมีเวลาเหลือเฟือและมีพื้นที่กว้างขวางซึ่งเราสามารถดื่มชาอย่างสงบดื่มชาที่ดีไม่เพียง แต่ด้วยปากของเรา แต่ด้วยตาและหูของเราด้วย ชมใบชาค่อยๆ บวม ยืด เต้น ซุกตัวอยู่ในน้ำเดือด เลียนแบบรูปลักษณ์ของชาวบ้าน ถือถ้วยชาแนบริมฝีปาก ปล่อยให้ชาเข้าฟัน เดินลิ้น และไหลกลับเข้าปาก ในระหว่างการเดินทางของน้ำชาที่มีเนื้อหาทางเทคนิคมองไปที่ Wang Bibo ไข่ใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าฉันฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระดมความคิดของตัวเองปล่อยให้บทกวีและความงดงามพร้อมกับกลิ่นหอมของชาค่อยๆเข้ามา หัวใจและเพลิดเพลินกับชีวิตที่สวยงามที่มอบให้เราตามเวลา

เมื่อพูดถึงชา คงหนีไม่พ้นที่จะมีความเกี่ยวข้องมากมาย อย่างแรกเลย ถนนชาม้าโบราณ ฉันเคยคิดว่าเส้นทางชาม้าโบราณเป็นวิธีที่ม้าออกมาพร้อมกับชา ต่อมา ฉันตระหนักว่าไม่ใช่กรณี แต่ชานั้นถูกใช้เพื่อให้ม้าง่าย ไม่รู้ปีเดือนไหนที่คนฉลาดค้นพบว่าคนเร่ร่อนทางเหนือกินเนื้อสัตว์มากเกินไปและต้องล้างลำไส้ และใบชาไม่เพียงแต่ทำให้น้ำธรรมดาเป็นเครื่องดื่มที่สดชื่นแต่ยังมีสารอัลคาไลซึ่งสามารถ ทำงานร่วมกับ tsampa ต้มเป็นชาเนยเพื่อช่วยย่อยไขมัน หากไม่มีม้าในพื้นที่ผลิตชา และไม่มีชาในพื้นที่ผลิตม้าให้แลกเปลี่ยน เมื่อสิ้นสุดการพัฒนา ชาจีนมีจำหน่ายทั่วโลก

ด้วยวิธีนี้ ชาไม่ใช่ชา ในช่วงแรกๆ พ่อค้าชาในจีนตะวันตกเฉียงใต้เริ่มต้นจากที่นี่ ปูถนนที่มีใบไม้บนต้นไม้ และนำม้ากลุ่มหนึ่งกลับมาจากสุดถนน พวกเขาใช้ใบและม้านำเข้าเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ ได้รับผลกระทบ สงครามเปลี่ยนชีวิตและโชคชะตา ดังนั้นชาจึงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของชาติและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ส่วนเรื่องจิตวิญญาณ กวีนิพนธ์ และวัฒนธรรม เป็นเรื่องในภายหลัง

ฉันตรวจสอบข้อมูลแล้ว ดูเหมือนว่า Anxi จะไม่อยู่บนถนน Ancient Tea-Horse แต่ Anxi เป็นพื้นที่ผลิตชารายใหญ่ และผลิตชาที่ดี พูดถึง Ancient Tea-Horse Road ฉันละเลยชาไม่ได้ อันซีและอันซีอยู่แล้ว

โดยพื้นฐานแล้วฉันเป็นคนตาบอดชา และส่วนใหญ่ฉันดื่มชาเพราะความอยากอาหารมากกว่าความต้องการทางวัฒนธรรม ไปทางใต้จากหน่วยที่ผมทำงานประมาณครึ่งกิโลเมตร จะมีร้านเฉพาะของ Anxi Tieguanyin ทุกครั้งที่เดินผ่านไปเห็นป้ายที่ประตู สิ่งที่แข็ง เช่น เหล็กถูกมัดรวมกัน ก่อนที่ฉันจะไป Anxi ครั้งนี้ ฉันไม่ค่อยดื่ม Tieguanyin เลย ไม่ใช่เพราะความเขินอายของฉัน ฉันอยากเก็บ Guanyin ไว้ในใจมากกว่าที่จะดื่มมันในท้องของฉัน สำหรับธาตุเหล็กนั้นยากยิ่งกว่าที่จะกลืน นี่อาจเป็นจิตวิทยาที่แปลก แต่ไม่มีทาง ฉันไม่สามารถเอาชนะอุปสรรคทางจิตวิทยาของฉันได้ ครั้งนี้ฉันไม่ได้ดื่มชามากจนกระทั้งมาที่ Anxi จากการอยู่เฉยๆ ไปจนถึงแบบแอคทีฟ และฟังการพูดคุยมากมายเกี่ยวกับชา ซึ่งเปลี่ยนมุมมองบางอย่าง

เมื่อเข้าสู่เวิร์กช็อปพิพิธภัณฑ์งานหวายและงานเหล็ก สิ่งแรกที่สะดุดตาคือ หญิงวัยกลางคนสี่มือสี่ ยืนเรียงแถวนั่งบนม้านั่งทำงาน หวายในมือกำลังลอยขึ้นลงเหมือน ยาวเกาหลี ในระบำแขนเสื้อ ด้ายยืนหนึ่งเส้นและพุ่งเข้าหากัน และแต่ละจังหวะถือเป็นภาพชั่วขณะ เมื่อรวมช่วงเวลาหลาย ๆ ช่วงเวลาเข้าด้วยกัน การสร้างงานหัตถกรรมบางส่วนก็เสร็จสมบูรณ์ มือเหล่านั้นไม่อ่อนวัยอีกต่อไป ด้วยข้อต่อที่หนาและผิวหนังที่แห้งและมีรอยเหี่ยวย่น แต่พวกมันกลับแข็งแรง กระฉับกระเฉง และกระฉับกระเฉง มี "สามเตารีด" ใน Anxi: Tieguanyin ฝีมือเหล็กหวาย และแร่เหล็กโบราณ ไม่ว่าจะกล่าวถึงเหล็กชนิดใด ฉันมักจะนึกถึงมือของ Anxi

แจกัน ยีราฟ ช้าง ลิง... หากคุณไม่ได้เห็นด้วยตาคุณเองคงเป็นการยากที่จะจินตนาการว่างานฝีมือที่เหมือนจริงเหล่านี้สร้างขึ้นโดยผู้หญิงชาวนา ว่ากันว่าการทอไม้ไผ่และหวายมีประวัติศาสตร์ยาวนานนับพันปีใน Anxi และเดิมเกี่ยวข้องกับชา ชาว Anxi ใช้ไม้ไผ่และหวายในการทอและเก็บชา การขยายและขยายหน้าที่ของการทอไม้ไผ่และหวายนั้นส่วนใหญ่เกิดจากนาย Chen Qinghe เขาเป็นคนแรกที่ค้นพบว่าบทบาทของการทอไม้ไผ่และหวายไม่ควรจำกัดอยู่แค่การทำหน้าที่เป็นกระเช้าชาและกระเช้าชา แต่ ยังสามารถมีบทบาทมากขึ้น จิตใจมีความชำนาญ และความคิดสร้างสรรค์นำไปสู่ความคิดสร้างสรรค์ ดังนั้น ภายใต้แรงผลักดันของ Chen Qinghe มือ Anxi และมือ Shuang Anxi หลายรุ่นจึงกลายเป็นช่างฝีมือ พวกเขาใช้ไม้ไผ่และหวายธรรมดาสานปีแห่งแรงงาน ไม้ไผ่และหวายเหล่านั้นได้รับการพัฒนาด้วยค่านิยมใหม่ เริ่มต้นจาก Anxi ผ่านเซียะเหมิน ฝูโจว ฉวนโจว...ข้ามมหาสมุทร ไหลสู่โลก เพื่อแลกกับธนบัตรไม่เพียงแต่ยังความเชื่อมั่นของคนงาน

ความคิดสร้างสรรค์ การสร้าง การสร้างรายได้ งานสร้างสรรค์ และการทำซ้ำเป็นคุณลักษณะที่สำคัญของมือของ Anxi เป็นเพราะการมีอยู่ของมือเหล่านี้เองที่ทำให้ใบของ Anxi กลายเป็นพรมบนถนนสายชาโบราณและเป็นเครื่องยนต์สำหรับชาว Anxi เพื่อฟื้นฟูชนบท ใบไม้เหล่านั้นถูกถอนออกจากกิ่ง ทำลายประวัติศาสตร์ของใบไม้ และได้รับชีวิตใหม่ ลอยอยู่ในถ้วยและบทกวีของเรา หากปราศจากแรงงานคน ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ ไม่มีศิลปะ ไม่มีเรื่องราว ใบไม้ก็เป็นได้เพียงใบไม้ตลอดกาล

เมื่อมองดูชาวไร่ชา ผู้ผลิตชา คนพูดเรื่องชา และคนดื่มชาต่อหน้าฉัน จากข้างบนศีรษะของคนเหล่านี้ ฉันเห็นคนหลายพันครัวเรือนใน Anxi ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวใน Anxi และ The Long The นักเดินป่าที่เดินตามถนน Tea Horse เห็นผู้ที่ดิ้นรนข้ามมหาสมุทร... เราจะทำอะไรให้ Anxi ได้บ้าง แล้วสร้างมันขึ้นมาแล้วเขียนนิยายดี ๆ ให้เราเล่าเรื่องราวของ Anxi และเรื่องของ Anxi Tea ไปด้วยกัน

ระหว่างทาง ฉันได้เจอเพื่อนในท้องถิ่นใหม่ ๆ มากมาย ความรู้ความเข้าใจของพวกเขาเกี่ยวกับชาโดยพื้นฐานแล้วเหมือนกันและพวกเขารู้สึกชาเล็กน้อยเมื่อได้ยินมากเกินไป พูดตามตรง ฉันคิดว่าเรื่องราวของ Tieguanyin ไม่ค่อยได้รับการบอกเล่า ขาดวรรณกรรม ขาดวิทยาศาสตร์ ขาดความโน้มน้าวใจ ขาดการอุทธรณ์ รอสักครู่ ฉันกังวลว่าฉันจะถูกดุถ้าฉันพูดว่า "ขาด" อีกสองสามคำ อันที่จริงแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการแสดงคือการปล่อยให้ "ฐานการสร้างสรรค์วรรณกรรม" มีบทบาทอย่างเต็มที่ ปล่อยให้คำว่า "การสร้างสรรค์วรรณกรรม" จารึกไว้ในหัวใจของนักเขียนทุกคนใน Anxi และใช้นวัตกรรมวรรณกรรมคุณภาพสูงของเราล้าง ห่างหายเก่า , วัฒนธรรมชาที่เป็นประโยชน์, ให้วรรณกรรมกลายเป็นมือของเจ้าแม่กวนอิมถือใบเขียวนั้นอย่างแท้จริง.

ย้อนกลับไปที่ปักกิ่ง ฉันได้รับนวนิยายของเธอเรื่อง "The King of Tea" จาก Lin Xiaoling ประธานสหพันธ์วรรณกรรมและศิลปะแห่งมณฑล Anxi ฉันใช้เวลาสามวันในการอ่านนวนิยายหนาเล่มนี้จบ หนังสือเล่มนี้ทำให้ฉันกับระยะห่างระหว่าง อันซีแคบลง ในงานตระกูลหวาง ตระกูลหลิน และพ่อและลูกของยามาโมโตะ มากกว่าหนึ่งโหลคนจากทั้งสามครอบครัว ถือเป็นพื้นที่เล่นเกมระดับนานาชาติสำหรับวัฒนธรรมชา ตัวละครและเรื่องราวที่พลิกผันตลอดเวลาทำให้เรา ด้วยมุมมองที่หลากหลาย ในพื้นที่นี้ ความรักและความเกลียดชัง ชีวิตและความตาย ความสว่างและความมืดในส่วนลึกของธรรมชาติมนุษย์ ความจริงและความเท็จของลำธารประวัติศาสตร์... นี่คือวิธีที่ใบไม้สีเขียวของ Anxi เกิดใหม่ พวกเขาเป็นคู่ของวรรณกรรม มือที่ปล่อยให้พวกเขาเดินตามหมอกของความคิดเห็นต่าง ๆ แทรกปีกของศิลปะไว้ตรงกลางปล่อยให้พวกเขาเต้นระยิบระยับภายใต้ท้องฟ้าแจ่มใส คุณค่าของหนังสือเล่มนี้ไม่ได้อยู่ที่การเล่าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างดี แต่ใน "ชา" ที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับชา อารมณ์ชา พิธีกรรมเกี่ยวกับชา อุดมคติของชา... เป็นการพูดเกินจริงที่จะบอกว่ามันเป็นสารานุกรมเกี่ยวกับ ชา แต่ความรู้เกี่ยวกับชาในชาครอบคลุมทุกด้าน ทั้งการปลูกชา การทำชา การชิมชา การต่อสู้ชา การทำชาและการใช้ชีวิต จริยธรรมและบุคลิกภาพของชา...ล้วนเกี่ยวข้อง นอกจากนี้ยังมีตำนานและตำนานในผลงาน แต่ตำนานและตำนานเหล่านี้อยู่ในพื้นที่ที่สมมติขึ้นโดยไม่มีจุดประสงค์ทางการค้า และดูสบายตากว่ามาก ตำนานและตำนานที่ไม่เกี่ยวข้องกับความสนใจสามารถเข้าใจได้ว่าเป็น "วัฒนธรรม" มากกว่า "ลูกเล่น" ฉันคิดว่าหากนวนิยายเรื่องนี้ถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ หรือละครประโลมโลกที่จัดแสดงบนภูเขาเขียวขจีและผืนน้ำสีเขียวของ Anxi มันจะมีพลังมากกว่าโฆษณาสีซีดและตำนานที่เล่าขานถึง นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง แต่ฉันมีเหตุผลที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

อันซีมีชา เหล็ก และบางคน Anxi มีบทความใหญ่รอให้เราทำ