我们的乡愁铁观音

铁观音，我们的乡愁很小的时候我就接触了茶，不是品茶，而是当做玩乐之余的饮料，年纪尚小，不懂茶事，茶道，只有一番牛饮。每日清晨，早起的祖父都会煮好一壶开水用来泡铁观音，这似乎成为了他的习惯，几十年如一日。夏天，祖父总会托一把扇，眯上眼睛，轻轻咂上一小口，享受清茶给他带来的乐趣。冬日里，祖父怕冷，总是把自己裹得很严实，却一点儿也不懈怠喝茶，他说冬天喝茶暖胃，暖心。只要他一坐下饮茶，便雷打不动，怎样也舍不得放手。祖父不是很懂茶，但他爱茶，爱茶的香醇，爱茶的清冽，并因此喜欢这座城市，他年少时即已离开家乡，等到年老退休又回到故土，时间磨走了他的岁月，却磨不去他对养育他的土地和茶的热爱。

父亲比祖父爱茶更甚，他与书作伴，与文章为友，但更多的时间，他都着眼于茶。父亲每次饮茶，必要先焚一线香，满室芬芳，有佛香，更有茶香。父亲煮茶沏茶比祖父讲究，家里、办公室堆满瓶瓶罐罐，那都是他装茶的宝贝。经过繁杂的步骤，才能端出一杯完美的茶水。父亲沏茶，也写茶。他总行走于乡间，去探访茶人，追寻茶事，挖掘茶史。他把生命倾注在茶身上，虽不是茶人，他却爱茶，敬茶，奉茶。

父亲曾经告诉我：“做人要像铁观音一样，忠诚于脚下的土地，坚毅不动摇。即使在逆境中也要咬定目标，顽强地活下来，一步步击退困难。”两三年了，我一直把这句话记在心上。父亲一直是我成长版图不可或缺的一部分，父兄子弟，我和父亲一直保持着很好的关系，在任何时候，一个眼神、一句话、一个动作，甚至于一杯铁观音，都能传递出我和父亲所要交流的信息和情感。父亲能打开我困惑的心锁，能把我从恐惧的泥泞中拉出，能敲开我关闭的思维大门。他无处不在，给了我太多，我们早已是跨越所谓的父子、兄弟感情。

忠诚脚下的土地吧，这是一座有灵性，芳香四溢的城市。她赐予我们每个安溪人一种无尚荣光，而这种无尚荣光源自一棵神奇的植物。因为铁观音，我的故乡安溪每天都在变化，无时无刻不在变化。曾经小城区的破旧古老，已经被高楼建筑物取代。15个春夏，我与这座城市共同成长，她一步一步地将我淬炼成熟，我也见证了她骨骼的撑大，血肉的丰美，她褪去了贫穷、寒碜的躯壳，换上节日的华美的盛装。虽然城市在变迁，土地却依旧是那一片土地，那一片生长铁观音茶叶的土地。难忘那些背井离乡的老华侨们返乡的情景，他们老泪纵横，感慨万端，家乡安溪变了，但当年的那杯铁观音，香气依然清香，滋味依旧甘醇。

“思家不寂寻常惯，共对瑶华听鹤更。”官献瑶对茶乡故土的思念凝聚在一首《雪水烹茶》中，如同李白夜间闻折柳，别有一番滋味在心头。那个雪夜，官献瑶或许感伤人生世事无常，或许感慨美好韶华易逝，是这杯热烫的铁观音抚慰了他。铁观音在此时已不仅仅是茶了，是一份难以化解的浓浓的乡愁，促人奋进前行的动力。台湾历史学家连横虽不是安溪人，但他同样热爱铁观音，血溶于水，难以割舍，也许有着和官献瑶相同的感受，他把对铁观音的爱和敬，都汇聚在一句“一种清芳忘不得，参禅同证木犀心”中了。

新一代的安溪人呵，你们总是极力地想去探求外面的世界，开拓他乡的天空，闯出属于自己的一片天地。假如你在异处苦累了、畏惧了、退缩了，那就咂上一口家乡铁观音，这会使我们勇气倍增，蓄满力量去迎接挑战。像官献瑶一样，一代代安溪儿女从故土走出去，虽然我们的身躯离开了家乡，离开了土地，可我们的心却深深埋在了故土之中，因为我们已经属于这一片土地，我们深爱着她，不论她贫穷与否。

若干年之后，我也终将离开生长铁观音的这片土地，踏上求学求职之路，但不管我走多远，我心中总会忆起祖父每天雷打不动的饮茶，和父亲探寻研究茶叶文化的场景，忆起这块土地上生活的人们对于铁观音难以割舍的情怀，以及他们的喜乐哀愁。茶中有人心，一碗见人情。我会像祖父和父亲一样，爱茶，敬茶，奉茶，把铁观音，把茶，把家乡烙在心里，这是茶乡每个家庭爱的传承，一种难以磨灭的传承，是我们心中那份浓浓的乡愁。

Tieguanyin, when our homesickness was very young, I came into contact with tea, not as tea, but as a drink for fun. I am still young, do not understand tea, and only have a drink of cattle. Every morning, the early grandfather would cook a pot of boiled water to soak Tieguanyin. This seems to have become his habit for decades. In summer, grandfather would always hold a fan, squint his eyes, and take a sip to enjoy the fun of tea. In winter, grandfather was afraid of the cold and always wrapped himself up very tightly, but he did not slack off drinking tea at all. He said that drinking tea in winter warms his stomach and heart. As long as he sits down and drinks tea, he won't be able to move, and he can't bear to let go. My grandfather didn’t know much about tea, but he loved tea, the fragrance of tea, the beauty of tea, and he loved the city because of that. He left his hometown when he was young, and returned to his homeland when he was old and retired. Time has taken him away. His love for the land and tea that nurtured him could not be erased.

My father loves tea more than his grandfather. He accompanies books and makes friends with articles, but he spends more time focusing on tea. Every time my father drinks tea, he must first burn a scent of incense. My father made tea and tea more carefully than my grandfather, and his home and office were full of bottles and jars, which were all his treasures for tea. After complicated steps, a perfect cup of tea can be served. Father makes tea and also writes tea. He always walks in the countryside, visits tea people, pursues tea matters, and digs up the history of tea. He devotes his life to tea. Although he is not a tea person, he loves tea, respects tea, and serves tea.

My father once told me: "Being like Tie Guanyin, you must be loyal to the ground under your feet, and be firm and unwavering. Even in adversity, you must set your goals, survive tenaciously, and fight back the difficulties step by step." Two or three years, I have been. Keep this sentence in mind. My father has always been an indispensable part of my growth. My father, brother and son, and my father have always maintained a very good relationship. At any time, a look, a word, a movement, or even a cup of Tieguanyin can convey me. The information and emotions you want to communicate with your father. Father can unlock my bewildered heart, pull me out of the mud of fear, and knock on the door of my closed thinking. He is everywhere and has given me too much. We have already crossed the so-called father and son, brotherhood.

Be loyal to the land under your feet, this is a spiritual and fragrant city. She bestows a kind of glorious glory for each of us in Anxi, and this kind of glorious light source comes from a magical plant. Because of Tieguanyin, my hometown Anxi changes every day, changing all the time. The dilapidated oldness of the once small town has been replaced by high-rise buildings. In 15 spring and summer, I grew up with this city. She tempered me step by step. I also witnessed the expansion of her bones and the beauty of her flesh and blood. She faded away from her poverty and shabby body and replaced it with a festive one. Gorgeous costumes. Although the city is changing, the land is still that piece of land, that piece of land where Tieguanyin tea is grown. Unforgettable the scenes of those old overseas Chinese who had left their hometowns returning home. They were crying and lamenting that their hometown Anxi has changed, but the aroma of the cup of Tieguanyin that year is still fresh, and the taste is still sweet.

"It is not common to be homesick, and I listen to the cranes for Yaohua." Guan Xianyao's longing for the homeland of tea is condensed in a song "Cooking Tea in Snow", just like Li Bai smelling broken willows at night. On that snowy night, Guan Xianyao may be sentimental about the impermanence of life, or may feel that the beauty of life is perishable. It was this hot cup of Tieguanyin that comforted him. Tieguanyin is no longer just tea at this time, it is a deep homesickness that is difficult to dissolve, and the driving force for people to forge ahead. Although Taiwanese historian Lian Heng is not from Anxi, he also loves Tieguanyin. Blood dissolves in water and is difficult to give up. Perhaps he has the same feelings as Guan Xianyao. He brings together his love and respect for Tieguanyin in one sentence. A kind of Qingfang can't be forgotten, and I'm in the heart of Muri's heart by participating in Zen.

The new generation of Anxi people, you are always trying to explore the outside world, open up the sky of another country, and break out of your own world. If you are tired, fearful, and withdrawn in a different place, then you can slap a mouthful of Tieguanyin from your hometown. This will make us more courageous and full of strength to meet the challenge. Like Guan Xianyao, generations of Anxi children have gone out of their homeland. Although our bodies have left our hometown and the land, our hearts are deeply buried in the homeland, because we already belong to this land, we I love her deeply, whether she is poor or not.

A few years later, I will eventually leave the land where Tieguanyin grew, and embark on the road to study and job hunting, but no matter how far I go, I will always remember my grandfather’s daily thunderous drinking tea and explore tea culture with my father. The scene recalls the hard-to-give feelings of the people living on this land for Tieguanyin, as well as their joy and sorrow. There is a human heart in the tea, and a bowl of human affection. Like my grandfather and father, I love tea, respect tea, serve tea, brand Tieguanyin, tea, and my hometown in my heart. This is the inheritance of the love of every family in the tea village, an indelible inheritance, it is us. The deep homesickness in my heart.

Tieguanyin เมื่ออาการคิดถึงบ้านของเรายังเด็กมาก ฉันได้สัมผัสกับชา ไม่ใช่เป็นชา แต่เป็นการดื่มเพื่อความสนุกสนาน ฉันยังเด็ก ไม่เข้าใจชา และดื่มแต่วัวเท่านั้น ทุกเช้าคุณปู่จะต้มน้ำต้มให้ชุ่ม Tieguanyin ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะกลายเป็นนิสัยของเขามานานหลายทศวรรษ ในฤดูร้อน คุณปู่มักจะถือพัด เหล่ตา และจิบชาเพื่อดื่มด่ำกับความสนุก ในฤดูหนาว คุณปู่กลัวความหนาวเย็นและมักจะห่อตัวแน่นอยู่เสมอ แต่เขาไม่ละเลยการดื่มชาเลย เขาบอกว่าการดื่มชาในฤดูหนาวทำให้กระเพาะและหัวใจอบอุ่น ตราบใดที่เขานั่งดื่มชา เขาจะไม่สามารถขยับตัวได้ และเขาไม่สามารถทนที่จะปล่อยมือได้ ปู่ของฉันไม่ค่อยรู้เรื่องชามากนัก แต่เขาชอบชา กลิ่นหอมของชา ความสวยงามของชา และเขารักเมืองนี้ด้วยเหตุนั้น เขาทิ้งบ้านเกิดเมื่อยังเด็ก และกลับบ้านเกิดเมื่อ ชราและเกษียณอายุแล้ว เวลาพาเขาไป ความรักที่เขามีต่อแผ่นดินและชาที่หล่อเลี้ยงเขาไม่สามารถลบล้างได้

พ่อของฉันชอบดื่มชามากกว่าปู่ของเขา เขาอ่านหนังสือ และเป็นเพื่อนกับบทความ แต่เขาใช้เวลากับชามากขึ้น ทุกครั้งที่พ่อของฉันดื่มชา เขาจะต้องจุดธูปเสียก่อน พ่อของฉันทำชาและชาอย่างระมัดระวังมากกว่าคุณปู่ของฉัน และบ้านและที่ทำงานของเขาเต็มไปด้วยขวดและเหยือก ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่าสำหรับชาของเขา หลังจากทำตามขั้นตอนที่ซับซ้อนแล้ว ก็สามารถเสิร์ฟชาที่สมบูรณ์แบบได้ พ่อทำชาและเขียนชาด้วย เขามักจะเดินอยู่ในชนบท เยี่ยมคนดื่มชา ติดตามเรื่องชา และขุดคุ้ยประวัติศาสตร์ของชา เขาอุทิศชีวิตให้กับชา แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนชงชา แต่เขารักชา เคารพในชา และเสิร์ฟชา

พ่อของฉันเคยบอกฉันว่า: "การเป็นเช่น Tie Guanyin คุณต้องภักดีต่อพื้นดินและมั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลง แม้ในยามยาก คุณต้องตั้งเป้าหมาย อยู่รอดอย่างเหนียวแน่น และต่อสู้กับความยากลำบากทีละขั้นตอน อยู่มาสองสามปีแล้ว จำประโยคนี้ไว้ให้ดี พ่อของฉันเป็นส่วนสำคัญของการเติบโตของฉันเสมอ พ่อของฉัน พี่ชายและลูกชาย และพ่อของฉันได้รักษาความสัมพันธ์ที่ดีเสมอมา ทุกเวลา ทุกสายตา คำพูด การเคลื่อนไหว หรือแม้แต่ถ้วยของ Tieguanyin สามารถ สื่อถึงฉัน ข้อมูลและอารมณ์ที่คุณต้องการสื่อสารกับพ่อของคุณ พ่อสามารถปลดล็อกใจที่สับสนของฉัน ดึงฉันออกจากโคลนแห่งความกลัว และเคาะประตูของความคิดปิดของฉัน พระองค์ทรงอยู่ทุกหนทุกแห่งและทรงให้ข้าพระองค์มามากเกินพอเราข้ามผ่านสิ่งที่เรียกว่าพ่อลูกพี่น้องกันแล้ว

จงภักดีต่อแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าของคุณ นี่คือเมืองแห่งจิตวิญญาณและกลิ่นหอม เธอมอบความรุ่งโรจน์อันรุ่งโรจน์ให้เราแต่ละคนใน Anxi และแหล่งกำเนิดแสงอันรุ่งโรจน์นี้มาจากพืชมหัศจรรย์ เพราะเมืองเถียกวนยิน บ้านเกิดของฉัน อันซี เปลี่ยนแปลงทุกวัน เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ความเก่าแก่ที่ทรุดโทรมของเมืองเล็กๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยถูกแทนที่ด้วยอาคารสูงระฟ้า ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน 15 ปี ฉันโตมากับเมืองนี้ เธอค่อยๆ บรรเทาฉันลงทีละขั้น ฉันยังเห็นการแผ่ขยายของกระดูกและความงามของเนื้อหนังและเลือดของเธอ เธอจางหายไปจากความยากจนและร่างกายที่โทรม แล้วแทนที่ด้วย งานรื่นเริง เครื่องแต่งกายที่งดงาม แม้ว่าเมืองจะเปลี่ยนไป แต่แผ่นดินก็ยังคงเป็นผืนดิน ผืนดินที่ปลูกชา Tieguanyin ฉากที่ลืมไม่ลงของชาวจีนโพ้นทะเลเหล่านั้นที่ทิ้งบ้านเกิดของพวกเขากลับบ้าน พวกเขาร้องไห้และคร่ำครวญว่าบ้านเกิดของพวกเขา Anxi เปลี่ยนไป แต่กลิ่นหอมของถ้วย Tieguanyin ในปีนั้นยังคงสดและรสชาติยังหวานอยู่

“ไม่ธรรมดาที่จะคิดถึงบ้าน และฉันก็ฟังเสียงนกกระเรียนให้เหยาฮวา” ความปรารถนาของกวนเซียนเหยาสำหรับบ้านเกิดของชารวมอยู่ในเพลง “Cooking Tea in Snow” เช่นเดียวกับหลี่ไป่ที่มีกลิ่นต้นหลิวแตกในตอนกลางคืน ในคืนที่หิมะตก Guan Xianyao อาจมีอารมณ์อ่อนไหวเกี่ยวกับความไม่เที่ยงของชีวิตหรืออาจรู้สึกว่าความงามของชีวิตนั้นเน่าเสียง่าย ถ้วย Tieguanyin ร้อนๆ ที่ปลอบโยนเขา Tieguanyin ไม่ได้เป็นเพียงชาในเวลานี้ แต่เป็นอาการคิดถึงบ้านที่ยากจะละลายและเป็นแรงผลักดันให้ผู้คนก้าวไปข้างหน้า แม้ว่า Lian Heng นักประวัติศาสตร์ชาวไต้หวันจะไม่ได้มาจาก Anxi แต่เขาก็ยังรัก Tieguanyin เลือดละลายในน้ำและยากที่จะยอมแพ้ บางทีเขาอาจมีความรู้สึกเหมือนกับ Guan Xianyao เขารวบรวมความรักและความเคารพต่อ Tieguanyin ไว้ในประโยคเดียว ชนิดของ Qingfang ที่ลืมไม่ลง และฉันอยู่ในหัวใจของ Muri ด้วยการเข้าร่วม Zen

คนรุ่นใหม่ของ Anxi คุณมักจะพยายามสำรวจโลกภายนอก เปิดท้องฟ้าของประเทศอื่น และแยกตัวออกจากโลกของคุณเอง หากคุณเหนื่อย หวาดกลัว และถอยออกไปในที่อื่น คุณสามารถตบ Tieguanyin หนึ่งคำจากบ้านเกิดของคุณ สิ่งนี้จะทำให้เรากล้าหาญและเต็มไปด้วยพลังมากขึ้นในการเผชิญกับความท้าทาย เช่นเดียวกับกวน เซียนเหยา เด็ก ๆ ของ Anxi ได้ออกจากบ้านเกิดของพวกเขาไปแล้ว แม้ว่าร่างกายของเราจะละทิ้งบ้านเกิดและแผ่นดินของเราไปแล้ว แต่ใจของเราก็ฝังลึกในบ้านเกิดเพราะเราอยู่ในดินแดนนี้แล้ว เรารักเธออย่างสุดซึ้ง ไม่ว่า เธอยากจนหรือไม่

ไม่กี่ปีต่อมา ในที่สุดฉันก็จะออกจากดินแดนที่เตยกวนยินเติบโต และออกเดินทางเพื่อศึกษาและหางานทำ แต่ไม่ว่าฉันจะไปได้ไกลแค่ไหน ฉันก็จะจดจำการดื่มชาที่ดังกระฉับกระเฉงทุกวันของปู่และสำรวจวัฒนธรรมการดื่มชาร่วมกับฉัน พ่อ ฉากนี้เล่าถึงความรู้สึกยากที่จะให้คนที่อาศัยอยู่บนแผ่นดินนี้เพื่อ Tieguanyin เช่นเดียวกับความสุขและความเศร้าโศกของพวกเขา มีหัวใจมนุษย์อยู่ในชาและชามแห่งความรักของมนุษย์ ชอบชา เคารพในชา ชอบดื่มชา ตรา เต๋ากวนอิม ชา บ้านเกิดในดวงใจ นี่คือมรดกความรักของทุกครอบครัวในหมู่บ้านชา มรดกที่ลบล้างไม่ได้ คือเรา . คิดถึงบ้านลึกๆในใจ