汽车站

汽车站上，车水马龙，各种各样的人夹着大行李包，行色匆匆，都奔向分别不一样的终点。“有的期待考虑，有的期待抵达”。

　　这时恰好是夜幕最浓的时时刻刻，大白天人来人往的高铁站都静了出来，我与爸爸赶到了侯车处。在刺目夺目的光线下，我揉了揉红通通的眼圈，千辛万苦才将行李放好，正靠在凳子上想睡一会儿时，爸爸递来啦一块吐司面包：“饿不饿?先吃点物品吧。”我摇了摆头心烦地讲到:“别吵我，先要我睡一会。”说着，就需要侧过身去。爸爸没有说话，我俩就是这样长期地维持着沉默。

　　火车快进入地铁站了，爸爸轻轻地推醒了我。一把拎起了最重要的包裹，提前走在了我的前面。而我则托着身心疲惫的身体跟在之后，一步步地向前走去。

　　迅速，就走进了阶梯。我抬起头，看到爸爸正费劲地伸出那与肩同高的行李，一步步地踏在石阶上。他弓着背，头深深埋在怀中，像一只顽强的小乌龟，身负很大的包裹；又像一头固执的老羊，坚强不屈地带动着巨大的行李。

　　夜里的一阵冷气，吓醒了我。我看见，爸爸的背，像一只虾一样弯折着；我看见，爸爸的秀发，在光线的映照下，一根根的白丝清晰可辨；我看见，爸爸的前额，铺满了一颗颗闪耀的汗水；我看见，爸爸的步伐，厚重而又坚定不移。

　　浅浅的月光将人们的身影拉得很长好长。爸爸拿到了包裹，回过头来，脸部显现出期望和悲凉的神色，动着嘴巴，沒有辞色。想张口，却又再度将话含在了口里。

　　我猛地一怔，内心酸溜溜，想到了这宽敞的身上所担负着的家中重担，所承受的厚重负担，所承受的缕缕真情。我的鼻部酸溜溜，眼泪从心中涌上眼圈，爸爸向前的身影慢慢地模糊不清了起來……

　　我赶紧擦拭了泪水，朝着那身影奔去。只觉得天上好蓝，月亮好圆，我摸了摸爸爸的肩头。应对着他诧异中遮盖不了的高兴的容貌，拿出了地面的包裹，一步步地向前走去

ที่สถานีขนส่ง มีการจราจรหนาแน่น และผู้คนทุกประเภทต่างก็รีบร้อนไปกับกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ ต่างรีบวิ่งไปยังจุดหมายปลายทางที่แตกต่างกัน "บ้างก็รอพิจารณา บ้างก็รอมาถึง"

ในเวลานี้ เป็นเวลาที่มืดมิดที่สุดในตอนกลางคืน สถานีรถไฟความเร็วสูงที่ผู้คนมาและไปในตอนกลางวันเงียบสงัด ฉันกับพ่อรีบไปที่บริเวณรอ ภายใต้แสงไฟที่ส่องประกาย ฉันขยี้ตาสีแดงและเก็บสัมภาระหลังจากทำงานหนัก เมื่อฉันเอนกายลงบนเก้าอี้และอยากนอนสักพัก คุณพ่อก็ยื่นขนมปังชิ้นหนึ่งให้ฉัน: "คุณหิวไหม" กินข้าวก่อน" ฉันส่ายหัวและพูดด้วยความรำคาญ: "อย่ารบกวนฉัน ให้ฉันนอนพักก่อน" พูดเสร็จแล้วฉันต้องหันข้าง พ่อไม่พูดและเราเงียบไปนาน

รถไฟกำลังจะเข้าสู่สถานีรถไฟใต้ดิน พ่อค่อยๆ ผลักฉันให้ปลุก เขาหยิบพัสดุที่สำคัญที่สุดและเดินนำหน้าฉัน และฉันก็เดินตามหลังด้วยร่างกายที่อ่อนล้าและก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว

เขารีบเดินขึ้นบันไดไป ฉันแหงนหน้าขึ้นและเห็นพ่อกำลังดิ้นรนที่จะยืดกระเป๋าเดินทางที่มีความสูงระดับบ่าออกมา เหยียบบนบันไดหินทีละขั้น เมื่อหลังค่อมและศีรษะซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาเป็นเหมือนเต่าตัวน้อยที่ดื้อดึงแบกสัมภาระขนาดใหญ่ เขาเป็นเหมือนแกะแก่ที่ดื้อรั้น แข็งแกร่งและไม่ยอมใครง่ายๆ แบกสัมภาระขนาดใหญ่

อากาศเย็นในตอนกลางคืนปลุกฉันให้ตื่น ข้าพเจ้าเห็นว่าหลังบิดาข้าพเจ้าโก่งเหมือนกุ้ง ข้าพเจ้าเห็นว่าผมของบิดามองเห็นได้ชัดเจนภายใต้แสงแห่งแสง ข้าพเจ้าเห็นว่าหน้าผากบิดาข้าพเจ้ามีเหงื่อโชยเป็นประกาย ข้าพเจ้าเห็นว่ารอยเท้าของบิดาเป็น อุ้ย.

แสงจันทร์อันตื้นเขินแผ่ขยายร่างของผู้คนไปนานมาก พ่อได้รับพัสดุแล้วหันกลับมา ใบหน้ามีความหวังและความเศร้า ขยับปาก แต่ไม่มีท่าทีใดๆ เขาอยากจะอ้าปาก แต่กลับเอาคำพูดนั้นใส่ปากอีกครั้ง

ข้าพเจ้าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และใจข้าพเจ้าก็เปรี้ยว เมื่อนึกถึงภาระอันหนักอึ้งของครอบครัว ภาระอันหนักอึ้ง และความรู้สึกที่แท้จริงที่ร่างกายอันกว้างขวางนี้แบกรับไว้ เจ็บจมูก น้ำตาไหล ร่างข้างหน้าของพ่อค่อยๆ เบลอ...

ฉันรีบปาดน้ำตาแล้ววิ่งไปที่ร่างนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและดวงจันทร์ก็กลมมาก ฉันเลยแตะไหล่พ่อ เพื่อตอบสนองต่อใบหน้าที่ประหลาดใจและมีความสุขของเขาซึ่งไม่สามารถปกปิดได้ เขาหยิบพัสดุออกมาบนพื้นและเดินไปข้างหน้าทีละก้าว